بی قرار است قلم در دل طوفانی ما
می نویسد دو سه خط شرح پریشانی ما
ریشه از شاخه جدا چند رهی تیشه « ما »
بند ها خسته از این وسعت زندانی ما
گر چه گفتی که بپرسیم از آینده و حال
چه دراز است علی خواب زمستانی ما
نیمه شب بسکه علی بود و علی بود وعلی
خشک شد طاقت آن چاه بیابانی ما
آنچه گفتی و نگفتی اگر از دیده رود
به خدا بی تو حباب است مسلمانی ما
باز گو معجزه ای یا سخنی زنده شویم
تا که پرواز کند شهپر انسانی ما
تو که می دانی و می دانی و می دانی باز
ز سفر می رسد آن یوسف کنعانی ما
شهر رنگین شود از نم نم باران و دعا
می رسد نوبت گلزار و زر افشانی ما
غزل از شوق « وصالت » به تو زانو زد و گفت
به کجا می نگرد مصرع پایانی ما !
محمد علی رستمی
