بس که دل از دوریت غمگین و تنها مانده است
از تو تصویری فقط در قاب رویا مانده است
چون شهاب آرزوها از تو و یادت فقط
رد نوری در دل تاریک شبها مانده است
کاش می شد در بهاران یافتن بار دگر
خاطراتی را که زیر برف و سرما مانده است
آتشی در خرمنم انداختی دیشب به خواب
از من اینجا پیکری بیمار بر جا مانده است
می روی ؟ باشد ، ولی دیگر شتابت بهر چیست
صبر کن یک قلب عاشق پیش تو جا مانده است
منصوره نوروزی
او شاعری را خوب آسان می کند گاهی
ماهی که شب ها رو به ایوان می کند گاهی
این لهجه گنجشک های خانه ات بانو
حتی درختان را غزل خوان می کند گاهی
در چشم تو شام مرنجاب است و مهتابش
شیرازِ شعرم یاد کاشان می کند گاهی
این چشم ها؛ این جام های لب به لب از می
از توبه آدم را پشیمان می کند گاهی
سیگار هم درمانِ خوبی نیست، بعد از آن_
اخمی که جنگل را بیابان می کند گاهی
او فرق دارد دلبری هایش اگر ما را
با زخم های تازه درمان می کند گاهی
عکسی که از موی ات به روی آب می افتد
دریاچه ای را هم پریشان می کند گاهی
***
در ذمّه گیسوی او هر کس که کافر شد
با بوسه ای او را مسلمان می کند گاهی
روحی که با خندیدنت در من دمیدی
حتی مرا مسجود شیطان می کند گاهی
***
در شعرهایم از تو گفتم، "از تو گفتن" ها
من را جدا از هم قطاران می کند گاهی ..
