افتاده ام با سر به قعر ناجوانمردی
خون میخورم از پنج دل باشد که برگردی
باشد که برگردی و برق خنجرم باشی
چون رخت بادآورده بخت پیکرم باشی
باشد که برگردی و چون کابوس پی درپی
نذر شب بی مهر و ماه بسترم باشی
برگردی و خواب جهانم را بشورانی
آشفته خوان حال از بد بدترم باشی
هرروز دخترخواندهی رنج بلند من
هر نیمه شب هم آستان و همبرم باشی
خون میخورم شاید تو برگردی و برگردم
خون میخورم باشد که شعر آخرم باشی...
علی اکبر یاغی تبار
در آن صبح مه آلود
مانده بودم
رفتنت را
یک کمی باور کنم ...
تا که دیدم پای تو جا مانده است !
محمد علی رستمی
وقت دلتنگی دلم صحرای محشر می شود
این ندیدنها برایم تلختر سر می شود
گفته بودی از نرفتنها ولی این بارهم
سینه ام از درد دوری بس مکدر می شود
سهم من از باتو بودن باز هم فرهاد من
اشک چشمی در وداعی تلخ و آخر می شود
باز می پیچد صدای گریه ام در کوی دل
از جداییها که هربارم مقدر می شود
من که دادم دین و دنیا را به چشمانت چرا
این دلم جرمی نکرده سخت کیفر می شود
آن نوازشهای شیرینت شبی با اشک و اه
در نهایت چون حکایت ثبت دفتر می شود
آرامش ظهرابی
بنام خدا ..
من یک نقاش م
برای کودکی کودکان
برای آرزوهای تنها ، یک لبخند ، یک نگاه
بربوم زندگی ...................همیشه میشود
گرسنگی را نقاشی کرد
با فقر..............قهر کرد
و...................آرامش را با ترانه محبت آشتی داد
میتوان عاشق شد
و به عروسی رویاهای ..... طلایی رفت
و صدای بودن را ...... از نگاه رنگ ها شنید
و به لبخند صبح ، زندگی را تارف زد
می توان بود ......
و زندگی را می توان نقاش ...بود
آن طور که انسانیت می خواهد ... نه ظلم
هنر خوب بودن هنر زندگی ست
رنگ ها بهانه ایست برای بودن
لبخند معصومیت کودکان ، همیشه شاد
چه سیر باشند چه گرسنه .....
پای رفتن داشته باشند ... یا نه
مهمانی بروند و.....یا حاشیه خیابان های بی عاطفه
دختر گل فروش باشند یا فال فروش ... فرقی ندارد
زندگی جادوی رنگ هاست .... میل بودن یا ... نه
اسیر باشد یا آزاد .... همه نقاش ند .... نقاش زندگی
من یک نقاش م .... من عاشق رنگ های شادم
نقاش شادی کودکان .... سایه آرزوهای بی رنگ
بازی های کودکانه ..... یک دنیا امید
آه اشک ... اشک های رنگی، رنگ فقر ، تباهی
سینه ریزه های طلایی ، گوشواره های سنگی ..
قلب های یخی در پیاده روهای ، بی وفایی
تنهایی .. تنهایی... بیماری ، ترس ....
نگاه هراس زده ، شب های سرد جدایی
خانه گرم ، نان گرم ، جوراب های پشمی ... رویایی ..رویایی
شانه می زند مادرم گیسوان پریشان م را
در نسیم صبح ، در صدای بارانی
و ازنگاه عشق ..... دعایم می کند به تنهایی ...
حمید خداویسی
دوره من و میز
ولی اینبار غمت میهمان من است
لبخند تلخ من
و
جای خالی تو
ماتم نشسته برلبم
چه غصه سر درگم و محقری
گفتگوی دوستانه حلقه اشک من و صندلی خالی تو
چه جنگ نابرابری
بوی عطرتت گویی خیال رفتن ندارد ز دستمال کهنه من
دستان مضطربم ، پیچیدگی انگشتانم میان موهای آشفته ام
و باز غروبی دیگر
میهمانی من و چای داغ تو
و باز تعارف مهربان من
که ....چایتان سرد نشود
نیما شاهینی
بوی نم کاهگل باران خورده
قدمی باز زنم در خاطره ان کوچه خالی
پر چینهایش کوتاه
کوچه افکارم پر زگل و خاک
دلم من روی به اسمان است
پای در گل دارم
اندیشه اغشته شد با نم خاک
همراه نسیم
در سفر با خنکای صبح دم
ابرهای سپید دسته دسته پر ز باران
و من محو تماشای اسمان ابی
چه جلای دارد این رنگ سپید
صورتم در وزش خنکای نسیم
حسی خوبی دارم
چه سبک بود خیالت
من بتو پیوستم
پای در گل داشتن و دلت در هوس شوق سما
دیگر ندویدم
زهراس نم باران که به تندی می رود اکنون
سنگی شسته شده
در کنارگل پیچک تکیه بر دیوار گلی شسته شده زنم باران
یاد ایام نا کامی و اندوه
می شوید اندوه مرا این قاصد پاکی
و به یادت خندانم
صورتم غرق در ادراک شتاب ریزش باران
بسیار شادم
که دوباره بازگشت
سیمرغ شاهنامه من....
نیماشاهینی
گل مریم برای دیدنت دیوانه خواهم شد
نگاهم کن که از بوییدنت دیوانه خواهم شد
تو می خندی به احوال پریشانم ولی من هم
از این گونه نمک پاشیدنت دیوانه خواهم شد
مرا دیوانه می بینی و مغرورانه می خندی
نمی دانی از این خندیدنت دیوانه خواهم شد
میان این همه گل من که مریم را پسندیدم
و می دانم که از بوییدنت دیوانه خواهم شد
تو زیباتر از آنی که بچینم برگهایت را
نگاهت می کنم از چیدنت، دیوانه خواهم شد
همه گویند باید بوسه بر چشمان مریم زد
تو می دانی که با بوسیدنت دیوانه خواهم شد
به اشک دیدگانم می نویسم دوستت دارم
تو می خوانی و از فهمیدنت دیوانه خواهم شد
گل مریم دلم را بردی و خود نیز می دانی
که با این گونه دل دزدیدنت دیوانه خواهم شد
گل مریم دو چشمانت گواهی می دهد روزی
تو را می چینم و با چیدنت دیوانه خواهم شد
حجت سمیع زاده
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم
خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت
خواجه حافظ شیرازی
ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
آتش طور کجا موعد دیدار کجاست
هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد
در خرابات بگویید که هشیار کجاست
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکتهها هست بسی محرم اسرار کجاست
هر سر موی مرا با تو هزاران کار است
ما کجاییم و ملامت گر بیکار کجاست
بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش
کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست
عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو
دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست
ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی
عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست
حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج
فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست
خواجه حافظ شیرازی
