حـرف نمی زند تو را ،عمل ارائه می کند/کاظم بهمنی

کسی که در حضور تو غـزل ارائه می کند

حـرف نمی زند تو را ،عمل ارائه می کند

فقـط برای کام خود لـب تو را نمی گزم

کسی که شهد می خورد عسل ارائه میکند

نشسته بین دفترم نگاه ِ لــــرزه افـکنت

و صفحه صفحه شاعرت گسل ارائه میکند

به کُشته مرده های تو قسم که چشم محشرت

به خاطر ِ معـــاد تـو اجـــل ارائه می کند

« رفــاه ِ » دست های تو شنیده ام به تازگی

برای جــذب مشتری « بغـــل » ارائه میکند

بگو به کعبه از سحر درون صـــف بایستد

ظهــر ، قریش ِ طبع من هُبَل ارائه میکند

ظهــر ، کیس ِ دینی و مـن و تـو و معـلمی

که هی برای بـــودنت عـلل ارائه می کند!

و غیبتی که می زند برای آن کسی ست که

نشسته در حضــــور تو غزل ارائه می کند!

 

کاظم بهمنی

به هر کی بهم گفت ازت رد شده ، قسم می خورم من خودم خواستم/ روزبه بمانی

 

منو جون پناه خودت کن برو ، بذار پای این آرزو وایستم
به هر کی بهم گفت ازت رد شده ، قسم می خورم من خودم خواستم

منُ جون پناه خودت کن برو ، من از زخم هایی که خوردم پُرم
تو باید از این پله بالا بری ، تو بالا نری من زمین می خورم

درست لحظه ای که تو باید بری ، اسیر یه احساس مبهم شدیم
ببین بعد یک عمر پرپر زدن ، چه جای بدی عاشق هم شدیم

برای تو مردن شده آرزوم ، یه حقی که من دارم از زندگیم
نگاه کن تو این برزخ لعنتی ، چه مرگی طلبکارم از زندگیم

به هرجا رسیدم به عشق تو بود ، کنار تو هرچی بگی داشتم
ببین پای تاوان عشقم به تو ، عجب حسرتی تو دلم کاشتم

اگه فکر احساسمونی برو ، اگه عاشق هردومونی برو
تو این نقطه از زندگی مرگ هم ، نمی تونه از من بگیره تو رو …

نام آهنگ :  تاوان
ترانه سرا : روزبه بمانی

خواننده : احسان خواجه امیری

اهل اندوه غروبیم/ اهورا ایمان

اهل باران،اهل دریا
اهل اندوه غروبیم
از دیار شعروشرجی
ازکویروازجنوبیم

از کویر صاف وساده
ازجنوب خردوخسته
سرو آزادی تکیده
بال پروازی شکسته

خسته ایم اما نه خاموش
شاعر دریاودردیم
مرد مردستان بندر
مردمیدان نبردیم

روز عشق وآتش وخون
مردی مردانه ماییم
بادل خسته دلیریم
بالب بسته صداییم

اهل خاک تشنه اما
دل به دل دریاترینیم
باصداقت همصداییم
باسخاوت همنشینیم

همنشین ماه ودریا
هم هوای بوی شرجی
شروه خوان بغض بندر
آشنای بوی شرجی

ترانه سرا : اهورا ایمان

خواننده : ناصر عبداللهی

مشتی زغال بر سر قلیان غم بریز/امید صباغ نو

در استکان من غزلی تازه دم بریز

مشتی زغال بر سر قلیان غم بریز

هی پک بزن به سردی لبهای خسته ام

از آتش دلت ســــــــــــــــر خاکسترم بریز

گیرایی نگاه تـــــــــو در حد الکل است

در پیک چشمهای ترم عشوه کم بریز

وقتی غرور مرد غزل توی دست توست

با این سلاح نظم جهان را به هم بریز

بانو! تبر به دست بگیر انقلاب کـــــــــــــــن

هرچه بت است بشکن و جایش صنم بریز

لطفا اگر کلافه شدی از حضــــــــور من

بر استوای شرجی لبهات سم بریز...!

 

امید صباغ نو

دارم میان خاطره ها پرسه میزنم/امید صباغ نو

دیوانگیّ مزمن مردی به نام من...

دارم میان خاطره ها پرسه میزنم

در صفحه های منقبض با تو گم شدن

-لب روی لب- بغل کن عزیزم مرا ببوس

حالم عجیب میشود از بوسه ی خفن!!

من بیخیال وسوسه و شعر میشوم

در این حریم خلوت یک عشق- تن به تن

شرقی ترین نگاه تو بیچاره کرده اند

این چشمهای غمزده را آهوی ختن

مستم – کمی برای دلم بندری برقص

مثل جلیل توی رباعی – دَدَن دَدَن ...

بوی تو را گرفته مشامم – عزیز من

چیزی شبیه عطر وجود تو – عطر زن...

 

امید صباغ نو

که گویی از تو جدا نه که با تو من یکی ام/حسین منزوی

چنان گرفتــــــــــــــــه ترا بازوان پیچکی ام

 که گویی از تو جدا نه که با تو من یکی ام

نه آشنایی ام امـــــروزی است با تو همین

کـــه می شناسمت از خوابهای کودکی ام

عروسوار خیـــــــــــــــــال منی که آمده ای

دوباره باز به مهمانی عروســـــــــــــکی ام

همین نه بانوی شــــعر منی که مدحت تو

به گوش می رسد از بانگ چنگ رودکی ام

نسیم و نخ بده از خاک تا رهـــــــــــا بشود

به یک اشــــــــــــــاره ی تو روح بادباکی ام

چه برکـــه ای تو که تا آب، آبی است در آن

شنـــــــاور است همه تار و پود جلبکی ام

به خون خود شوم آبروی عشــــــــــق آری

اگر مدد برســـــــــــــاند سرشت بابکی ام

کنــــــــار تو نفسی با فراغ دل بکـــــــشم

اگر امــــــــــان بدهد سرنوشت بختکی ام

 

حسین منزوی

می آید از سمت ابهام، می آید از سمت رؤیا /یداللّه گودرزی

این کیست این بیکرانه؟ این مرد تنهای تنها

می آید از سمت ابهام، می آید از سمت رؤیا



یک کوفه غربت به دوشش، یک بافه محنت به دستش

بر شانه های ستبرش، زخم خیانت شکوفا



در لحظه های عبادت، پروانه های قنوتش

پر می گرفتند آرام، تا آن سوی آسمانها



می رفت سوی یتیمان، با دستهای پر از نان

در چشمهای زلالش، بی تابی شرم پیدا



آیینه آسمان بود، تصویری از کهکشان بود

آن بی نشان مثل صحرا، آن بیکران مثل دریا



عقل از تحیر زمین خورد، منطق به بنبست برخورد

شب پیش چشمانش افسرد، او کیست آیا؟ خدایا



هرگز کسی در دو عالم، در این جهان پر از غم

این گونه چون او نبوده است، تنهای تنهای تنها



یداللّه گودرزی

وقتی فکر می‌کنم این‌وقتِ شب مگر چندنفر بیدارند/لیلا کردبچه

شب امّا برای من است،

وقتی فکر می‌کنم این‌وقتِ شب مگر چندنفر بیدارند؟

و از میان آنان‌که بیدارند

مگر چندنفر به تو فکر می‌کنند؟

و از میان آنان‌که که بیدارند و به تو فکر می‌کنند،

مگر چندنفر می‌توانند

صبح فردا شماره‌ات را بگیرند

و این‌شعر را برایت بخوانند؟

 

لیلا کردبچه

تا تو خندیدی و مجبور شدم مساله را/عبدالجبارکاکایی

ساده از دست ندادم دل پر مشغله را

تا تو خندیدی و مجبور شدم مساله را...!

 

 من "برادر" شده بودم و "برادر" باید

وقت دیدار، رعایت بکند  "فاصله" را

 

دهه ی شصتی دیوانه ی یکبار عاشق

خواست تا خرج کند این کوپن باطله را

 

عشق! آن هم وسط نفرت و باروت و تفنگ

دانه انداخت و از شرم ندیدم تله را

 

و تو خندیدی و از خاطره ها جا ماندم

با تو برگشتم و مجبور شدم قافله را...!

 

عشق گاهی سبب گم شدن خاطره هاست

خواستم باز کنم با تو سر این گله را

 

عبدالجبارکاکایی

می نویسد دو سه خط شرح پریشانی ما/محمد علی رستمی

بی قرار است قلم در دل طوفانی ما

 

می نویسد دو سه خط شرح پریشانی ما

 

ریشه از شاخه جدا چند رهی تیشه « ما »

 

بند ها خسته از این وسعت زندانی ما

 

گر چه گفتی که بپرسیم از آینده و حال

 

چه دراز است علی خواب زمستانی ما

 

نیمه شب بسکه علی بود و علی بود وعلی

 

خشک شد طاقت آن چاه بیابانی ما

 

آنچه گفتی و نگفتی اگر از دیده رود

 

به خدا بی تو حباب است مسلمانی ما

 

باز گو معجزه ای یا سخنی زنده شویم

 

تا که پرواز کند شهپر انسانی ما

 

تو که می دانی و می دانی و می دانی باز

 

ز سفر می رسد آن یوسف کنعانی ما

 

شهر رنگین شود از نم نم باران و دعا

 

می رسد نوبت گلزار و زر افشانی ما

 

غزل از شوق « وصالت » به تو زانو زد و گفت

 

به کجا می نگرد مصرع پایانی ما !

 

 

محمد علی رستمی