تشنه است وُ تشنه است وُ تشنه است/محمد صادق زمانی

آب؛
مملو از عطش،
تشنه است وُ تشنه است وُ تشنه است
او برایِ نوش، از لبت
در انتظار، قامتش شکسته است...

آب؛
بی‌قرارِ لمسِ دست‌هایِ کهکشانی‌ات
از اَلَست تا کنون
با وضو نشسته است...

آفتاب؛
قرن‌هاست
در هوایِ ذوب، در وجودِ آسمانی‌ات
بی‌امان، دلش مُدام ضعف می‌رود
وَ جُز به تو، دلی نبسته است...

نسلِ شمشیر
منقرض اگر که شد
کمترین سزایِ شورش‌اش
بر گلویِ حامیِ عدالتِ تو بود

ای تو پاسخِ خدا
به اعتراض و شِکوه‌یِ فرشتگان
در زمانِ آفرینشِ‌ بشر،
راز باشُکوهِ حضرتِ خدا،‌ تویی...
بغضِ آفریدگار
در گلوی‌ِ تو، شکسته است!

 *شعر: محمد صادق زمانی

دنیای من برای تو کوچک بود/شهاب گودرزى

ای روح زخم خورده ی گرد آلود
دنیای من برای تو کوچک بود !

خفتی میان بستر تنهایی
گفتی به زندگانی خود : بدرود!

در چارچوب تنگ قفس، هر روز
ماندی به انتظار شب موعود

تا سمت شهر گمشده بگریزی
اما کسی برای تو در نگشود...

من نیز در کسوف دلم ماندم
تاریک و سرد و زخمی و دردآلود

در اوج غربت ، آینه ام گم شد
من ، این شکست خورده ی ناخشنود

ای مرگ مهربان و گریزان، آی!
شاید تویی برای زخم دلم بهبود

عزم گریز سوی تو را دارم
از دست زندگی - که ندارد سود -

دست مرا بگیر و ببر با خود
ای عشق !
ای همیشه ی نامحدود...!

شهاب_گودرزى

بهار را به پنجره‌ام هدیه کردی/رضا کاظمی

در زمستانی که بی‌هنگام آمده بود
و ابرهایی که ناغافل،
تو
بهار را به پنجره‌ام هدیه کردی
و ماه مهربان را
به دست‌هایم.حالا کجا مانده‌ای
دوباره بیایی کنار پنجره‌ام
بگویی: سلام،
بهار آورده‌ام، نمی‌خواهی؟!

رضا کاظمی

بساط باده و عیش فراهمی دارم /سیمین بهبهانی

رفیق اهل دل و یار محرمی دارم

بساط باده و عیش فراهمی دارم

 

کنار جو، چمن شسته را نمی خواهم 

که جوی اشکی و مژگان پُر نَمی دارم

 

گذشتم از سر عالم، کسی چه می داند

که من به گوشهء خلوت، چه عالمی دارم

 

تو دل نداری و غم هم نداری اما من

خوشم از این که دلی دارم و غمی دارم

 

چو حلقه بازوی من، تنگ، گِرد پیکر توست 

حسود جان بسپارد که خاتمی دارم

 

به سربلندیِ خود واقفم، ز پستی نیست 

به پشت خویش اگر چون فلک خمی دارم

 

ز سیل کینهء دشمن چه غم خورم سیمین؟

که همچو کوهم و بنیان محکمی دارم

 

‫‏سیمین بهبهانی

عشق از آغاز ناتنی بوده است/علیرضا آذر

ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻣﺮﮒ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ

 

عشق از آغاز ناتنی بوده است

عهد از اول شکستنی بوده است

 

مثلِ دانستن چرا مردن

مثلِ از روی عمد سُر خوردن

 

مثلِ یک کارِ بد که باید کرد

کوچه را یک قدم عقب برگرد...

"علیرضا آذر

آتش زدی اندر من و چون دود برفتی/حبیب محبیان

 

ای دیر به دست آمده بس زود برفتی

آتش زدی اندر من و چون دود برفتی

حبیب محبیان خواننده ایرانی در سن 63 سالگی به دلیل ایست قلبی درگذشت. 

روحش شاد و یادش گرامی

خوشرنگ ترین آینه را دوخت،تنت کرد/صاحب طاطیان

یک شاخه گل سـرخ طواف بدنت کرد

خوشرنگ ترین آینه را دوخت،تنت کرد

می خواست تورا دست غزل ها بسپارد

آن لحظه کــه بوسید تنت را، کفنت کرد

میخواست سفر فرصت تکرار تو باشد

یک جـاده ی از جنس ابد پیرهنت کرد

مادر که سر نذر خودش شمع کم آورد

نامرد دلش سنگ شد و نذر منَت کرد

تقصیر خدا نیست زمین کن فیکون است

تقصیـــر خدا نیست زمیـــن را وطنت کرد

انگار خدا عاشق پــر پــر شدنت بود

وقتی وسط این همه نامردزنت کرد

 

صاحب طاطیان

اگر چـــه برده از من دل اشارت هـای ابرو چشم/سالار عبدی

تو! عاشق تر از این هم می توانی باشی آهو چشم..!

اگر چـــه برده از من دل اشارت هـای ابرو..! ، چشم..!

بدون آن کــــه سرمه ،  طــــرح نقشــــی دیگـــــر اندازد

دو شطّ ملتهب! ، حسّی از آتش! ، ماه! ، پارو! ، چشم..!

به جــز این وصفــــی از او در تب شعرم نمی گنجد:

تلاطم مو! ، غزاله پا! ، عسل گونه! ، هیاهو چشم..!

مسیر قاصدک ها را به چشم اش بسته اند انگار

قنـــاری در قفس انداخته این بار تیهــــو چشم..!

اگــــر  آن  تـــــرک شیرازی  نخواهد مهـــربان گردد

بخارا را نمی بخشم بر او ، - هر چند هندو چشم..! –

بگــــو  قدری  بشوراند بــــــه ابــــــرم شطّ نابش را

بخند! ، هر چند در ظاهر بر این تقدیر ، اخمو چشم!

بریـــــز از  آسمــــــانت  بـــــــر فلات خستگــــــی هایــــــم

خدا! ، سقراط! ، من! ، آیینه! ، ساحل! ، نوشدارو! ، چشم..!

خداحافـــــــــظ  تمــــام  خاطــــــــرات  بـــــــــی  سرانجــــــــامم

که زنبور جدایی...! ، نیش..! ، جاده..! ، زهر..! ، کندو..! ، چشم..!

پس از این از خدا هـــم این نگاه خسته می گیرد

تمام شهر می خواند مرا من بعد ، ترسو چشم..!

دوبــــاره می چکد از  سقف شعـــــرم  ابـــــــر رویایت

تو! عاشق تر از این هم می توانی باشی آهو چشم..!؟

 

سالار عبدی

گرچه گور خاطراتم را به توفان می کًنی/سالار عبدی

می روم ! اما نه دور از تو که دائم در منی

گرچه گور خاطراتم را به توفان می کًنی!

می روم! تا آن من ِ من ، آن من دیگر شوم

خسته ام از این من ِ با چشم هایت ناتنی!

می روم! تا مردنــــم را دوره ای دیگــر کنم

شاید این نوبت جنون کاسه ام را بشکنی!

رفته ام از یــــاد تقویمت به قهــــر روزگار

ای در عمق خاطراتم تا همیشه ماندنی!

می مزم طعم عسل از شور لب چرخانی ات

ترُد و شیرین و خنک می ریزد از این منحنی!

زندگــی یعنـــی تنیدن بر مدار عــاشقی

سوختن در بغض ماندن با غروری آهنی!

زندگی یعنی همین! ای با جنونم متصل

ای شکوه برگ برگ آسمـانت خواندنی!

تــو! درون اشتیاق زخمی و توفانـی ام

شور را در اوج با ساز مخالف می زنی

گرچه سالار غزل تا بی نهایت "منزوی" ست

این غــــزل امــــا نشسته در ردیف "بهمنی"!

ای تمـــام آرزویم چشم هایت ، ناگهــــان

می روم ! اما نه دور از تو که دائم با منی!

 

سالار عبدی

مرا دوباره بپیچـــانی بـــه اشتباه بیندازی/محمد سلمانی

مباد شور و شری دیگر دوباره راه بیندازی

مرا دوباره بپیچـــانی بـــه اشتباه بیندازی

مباد شایبه ای موهوم تورا به وسوسه وادارد

که بر همیشه ی پرهیزم خش گنـاه بیندازی

تو از قبیله ی قاجاری به چشمهای تو مشکوکم

رسیده ای کــــه امیری را ز چشم شاه بیندازی

نشانه های خیانت را شناسنامه چه میداند؟

برادرم شده ای شاید مرا بــــه چـــاه بیندازی

پلنــــگ زخمـــی مغرورم! گُدار دره سزایت بود؟

که گفته پنجه خون آلود به سمت ماه بیندازی؟

هنوز در شب این صحراستارگان شگفتی هست

کــــه از شکـــوه بلنداشان  سر از کلاه بیندازی!

 

محمد سلمانی