یعنی که آمدی، که نشستی، که ناگهان/سورنا جوکار

این صندلی که جای تو خالیست روی آن

یعنی که آمدی، که نشستی، که ناگهان

پروانـــه وار پیـــله دراندی و پـــــر زدی

رفتی به سمت نقطه ی پایان آسمان

اعجاب رفتنت در و دیــــوار را گرفت

حتا دهان پنجره باز است همچنان

بعد از تو لفظ و لهجه ی ساعت عوض شده است

طــوری کـــه حس نمی شود از چرخشش زمـــان

دیـدم کــــه بعد رفتــن تــــو جـــای تیـک تاک

می گفت لحظه ای نرو پیشم بمان ... بمان

 

سورنا جوکار

چشمه ی آرامشم پایین ابروهای توست/امیرعلی نوری

گرچه گاهی حال من مانند گیسوهای توست
چشمه ی آرامشم پایین ابروهای توست

خنده کن تا جای خون در من عسل جاری کنی
بهترین محصول ها مخصوص کندوهای توست

فتنه ها افتاده بین روسری های سرت
خون به پا کردی ، ببین! دعوا سر موهای توست

کار دنیا را بنازم که پر از وارونگی ست
یک پلنگ مدعی در دام آهوهای توست

فتح خواهم کرد روزی سرزمینت را اگر
لشکری آماده پشت برج و باروهای توست

شهر را دارد به هم می ریزد امشب، جمع کن
سینه چاکی را که مست از زخم چاقوهای توست

کوک کن ، بردار سازت را ، برقصان و برقص
زندگی آهنگ زیبای النگوهای توست

خوش به حال من که می میرم برایت اینهمه
مرگ امکانی به سمت نوشداروهای توست

 

امیرعلی نوری

باشد که بازجلوه نماید پیام دوست/محمد علی رضا پور

سروده ای چندزبانه براساس عروض پارسی:

باشد که باز، جلوه نماید پیام دوست
قدقامتی ببندم و گویم سلام دوست

دلخسته گشته ام دگر از خانه ی فراق
باید سفر کنم سوی رُکن و مقام دوست

از چاهِ غم رَهَم به طنابِ «متین هِمَم»
هم همدمم هَماره، هُمای هُمام دوست

گه رایزن به مرکب رایانه می شوم
گه می شوم خراب و «خُماری خَرام» دوست

دلتنگ ام از صدای بِد دنگ و دنگ و دنگ
رنگی به زنگِ دل بزنم با کلام دوست

I like this machine civilization oh, but/ certainly I prefer to live in
خیام دوست
الشّمسُ تَغرُبُ خجلاً خَلفَ ضَوئِهِ شمسُ الفُؤادِ تَنشُدُ: «حُبّی: مرام دوست»

شوءِ چِلو دِلِه، هَمِه شو، شو نِه خواسِنِه
اون تیلِه خِس کِه هَندِه ندیِّّه وِه بام دوست

مُو دِل دِدُم بِه تُو. مِدِنی؟ یَک حِسابیِه
رَفتُم. مُخوام دوباره بُرُم مو، غلام دوست

آزادگیِّ خود، به جهانی نمی دهم
آری، بیا ببین شعف ما به دام دوست

 

محمد علی رضا پور

نمی رود ز سر من هوای بعضی ها/محمدمهدی نورقربانی

دلم گرفته دوباره برای بعضی ها

نمی رود ز سر من هوای بعضی ها

 

به ماه گفت شبی ، آفتابگردانی

برو که پُر شدنی نیست جای بعضی ها

 

چی ام؟ نوار سیاهی به روی قاب زمان

پُر است حافظه ام از صدای بعضی ها

 

غریب چون پسر نوح ، رانده از هر سو

نبود پشت سر من دعای بعضی ها

 

شکوه مجلس شادی من نشد احدی

منی که کشته شدم در عزای بعضی ها

 

درآغُل منِ چوپان عزا و عید یکی ست

به هر بهانه دلم شد فدای بعضی ها

 

بهای فرش دلم چون فزون شود چه غمی ست

اگر لگد بشود زیر پای بعضی ها

 

دلم گرفته برای گذشته های خودم

برای درد و دل و شانه های بعضی ها

 

طبیب شهرم و درمانده از علاج خودم

رواست بر دل من ناروای بعضی ها

 

محمدمهدی  نورقربانی

شعر زیبای حضرت علی (ع)

 

^{یا علی ذاتت ثبوت قل هو الله احد                 نام تو نقش نگین امرِ اَلله الصّمد}

^{لم یلِد از مادر گیتی و لم یولَد چو تو         در جهان بعد از نبی، مِثلت لهُ کُفواً احد}

 

^{حقّا که حقیقتاً علی حق باشد              حق است علی ز حق که بر حق باشد}

^{دیدیم خطی به دفتر لم یزلی                  حق با علی و علی مع الحق باشد}

 

^{هر دل که شکست ره به جایی دارد                هر اهل دلی قبله نمایی دارد}

^{با آنکه بُود قبلة ما کعبه ولی                          ایوان نجف عَجب صفایی دارد}

 

^{این گفت: بزرگ و نامدار است علی             آن گفت که مرد روزگار است علی}

^{امّا به حقیقت او نه آنست و نه این                   آیینة ذات کردگار است علی}

  

^{روز ایجاد که حق خلقت دنیا می کرد          پسِ پرده، علی بود تماشا می کرد}

^{بلکه از آینة کُنتُ نبیّاً چو نبی                       سِیر در آب و گِل آدم و حوّا می کرد}

  

^{بر مخزن غیب، باب مفتوح، علیست     گیتی همه کِشتی و در او نوح، علیست}   

^{آن روح که مبدأ حیات همه است                  در قالب آفرینش، آن روح، علیست}

 

^{گفتم که علی، گفت بگو سِرُّ الله                   گفتم که علی، گفت بگو عین الله}

^{گفتم که به وصفش چه بگویم گفتا              لا حول و لا قوه إلّا بالله}

  

^{سرچشمة وحی در کویر است غدیر             تقدیر خداوند قدیر است غدیر}

^{ای عشق بگو به تشنه کامان ولا                  دریاست اگرچه آبگیر است غدیر}

 

 ^{فرمود رسول قادر لم یزلی                        در شأن وصیّ خویش با صوت جلی}

^{افضل بُوَد از طاعت کلّ ثقلین                   یک ضربت روز خندق از دست علی}

 

^{برون چو فاطمه آمد ز بیت ربّ مجید           ولیّ عالم امکان به دوش می بالید}

 

^{فلک خجل شد و گفتا ندیده دیدة دهر}  

 ^{که مَه گرفته در آغوش خویشتن خورشید}

 

^{زمام مُلک خویش را سپرده حق به دست او}  

  ^{چه انبیا چه اولیا تمام پای بست او}

 

^{یکی هماره محو او، یکی مدام مست او}  

       ^{به هر صفت که خوانمش، بوَد مقام پست او}  

 

 ^{شک نیست جهان را که خدا نیست}

^{علی  امّا دمی از خدا جدا نیست}

                   ^{علی دانم اگرش جدا، خدا نیست رضا}  

                ^{خوانم اگرش خدا، رضا نیست علی}

 
 

 ^{المنّتُ لله که به کوی تو مقیمم                   در بارگهت چون سگ اصحاب رقیمم}

 

^{هر دم رسد از حلقة  زلف تو نسیمم               ای خاک درت جنّت فردوس نعیمم}

^{از عین علی، عروج ما معتبر است                  وز لام علی لسان ما پر گهر است}

^{آنکس که ندارد خبر از یای علی           از هستی خود در این جهان بی خبر است}

 

^{سحری به خواب دیدم شَه کشور صفا را} 

  ^{به رخش نظاره کردم مَهِ خوب دلربا را}

^{به ادب زبان گشودم بسرودم این نوا را} 

    ^{علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را}

 

^{ما پیرو آئین رسول اللّهیم                                گویندة لا اله الا اللّهیم}

^{داریم کتابُ الله و عترت را دوست                   خاک قدم علی، ولی اللّهیم}

  

^{هزار آتش اگر در پوست داری                      نسوزی گر علی را دوست داری}

^{اگر مهر علی در سینه ات نیست                      بسوزی گر هزاران پوست داری}

   

^{چون نامة اعمال مرا پیچیدند                        بردند به میزان عمل سنجیدند}       

^{بیش از همه کس گناه ما بود ولی                  ما را به محبّت علی بخشیدند}

 

^{در چشم من آیینه علی، آب علیست           مهتاب علی، مهر جهان تاب علیست}

^{خون سر او کنار سجّاده نوشت                   مظلوم ترین شهید محراب علیست}

 

^{جز علی را نبُود هیچکس این قدر و بها            که بُوَد مولد او خانة مخصوص خدا}

^{نه عجب گر که بُوَد زادگهش خانة حق       که به یُمن کرم اوست بپا هر دو سرا}

 

^{نه خدا، شیعه تو را می خواند                          نه جدایت ز خدا می داند}

^{یا علی چرخ زمان را شب و روز                    گردش چشم تو می چرخاند}

 

^{الا که رحمت، آیتی ز رحمت علی بُوَد          همه کتاب انبیا حکایت علی بُوَد}

^{بهشت و هر چه اندر او حکایت علی بُوَد         أجلّ نعمت خدا، ولایت علی بُوَد}

  

^{ز پشت پرده تا بی پرده یار من نمایان شد        پ}

 ^{ز شرم روی او، خورشید اندر پرده پنهان شد}

^{ولادت یافت اندر کعبه آن موجود مسعودی}  

   ^{که ذات پاک او مرآت ذات پاک یزدان شد}

  

^{چنانچه سَرور عالم به جز پیمبر نیست}            

  ^{ولیّ خاص خدا نیز غیر حیدر نیست}

^{علیست گنج حقایق، علیست باب علوم}          

 ^{دلی مجوی که مشتاق سوی آن در نیست}

^{هر که را فیض ازل از بخت برخوردار کرد        جای در ظلّ لوای حیدر کرّار کرد}

^{مظهر الطاف یزدان، قبلة امکان، علی            که حق او را معینِ احمد مختار کرد}

 

^{بر مخزن غیب، باب مفتوح علیست}          

    ^{گیتی همه کشتی و در او نوح، علیست}

^{آن روح که مبدأ حیات همه است}           

    ^{در قالب آفرینش، آن روح علیست}

 

 ^{ای که گفتی فمَن یَمُت یَرَنی                          جان فدای کلام دلجویت}

^{کاش روزی هزار مرتبه من                              مُردمی تا ببینمی رویت}

 

^{تویی آنکه سکّة سلطنت زده حق به نام تو علی} 

       ^{که به جز خدای تو مطّلع نبُد از مقام تو یا علی}

^{شده خلقتِ دو جهان اگر به دو حرف نیّر کاف و نون}

 ^{تویی آنکه خلقت کاف و نون شده از کلام تو یا علی}

 

^{چون علی در ملک هستی پادشاهی هست؛ نیست}                                                        

  ^{دردو عالم غیر از او مشکل گشایی هست؛ نیست}

^{در رموز علم حکمت جز شهنشاه نجف}

   ^{عالمان را در شریعت مقتدایی هست؛ نیست}

دوباره صبح، دوباره هوای جنگلِ سبز/یداللَّه گودرزى

عید غدیر(از کتاب تاکهکشان ها ی محمدعلی رضاپور):
سروده¬ی 1 در قالب دوگانی (مثنوی):

آمد ندای وحی که : «یا اَیَّهَا الرَّسول»
اجرای امر کن که رسالت شود قبول

حکمی که کرده¬ام، برسانی به سوی «ناس»
«وَاللهُ یَعصِمُک» ،نشو درگیر این هراس

این حجِّ آخر است کنار رسول نور
ده¬ها هزار آمده در محضرِ حضور

ده¬ها هزار آمده در حَجَّةُ الوِداع
حجّی¬ست با شکوهِ دگر، حجّة الوداع

تاریخ اهل سنّت و شیعه، گواه اوست
قرآن، خودش، بزرگ¬ترین تکیه¬گاه اوست

شد منبری به پا و به پا خاست حضرتش
کامل کند به حکم الهی، رسالتش

«ای مردمان! اگر که رسول خدا، من¬ام
مولایتان ز جانب حق، مصطفی من¬ام

ای مردمان! اگر که شما پیرو من¬اید
باید که دل به امر خداوند بسپرید

گفتند مردمان که: «همه شیعه¬ی توییم
هر آنچه را که امر کنی، پیروی کنیم»

آن¬گه، رسول، دست علی را بلند کرد
پای بهانه¬های بَدان را به بند کرد

«مولایتان علی¬ست چو مولایتان من¬ام
این را به حکم وحی، من ابلاغ می¬کنم

مولایتان علی¬ست اگر اهل طاعت¬اید
خواهان التفات خدا و سعادت¬اید

مولایتان علی¬ست اگر دل سپرده¬اید
راهی اگر به سوی خداوند بُرده¬اید»

دست علی بلند شد و شد امام عشق
ساقیّ عاشقان شد و در دست، جام عشق

آوای «بَخِِِِّّ بَخّنِ» (بَخِّ بَخٍّ) بیعت شنیده شد

پیمان شکن نشو چو علی برگزیده شد

جمعیّتی عظیم و، پیمبر، نگینشان
امروز، کامل است و تمام است دینشان

دین کسی که پیرو مولاست، کامل است
عشق نبیّ و آل نبی، حاصلِ دل است

عشق خداست در دل این شیعیان، عیان
عید غدیر باد مبارک به شیعیان.

محمدعلی رضاپور

غزل غدیرخواندنی/محمد علی رستمی

بی قرار است قلم در دل طوفانی ما

 

می نویسد دو سه خط شرح پریشانی ما

 

ریشه از شاخه جدا چند رهی تیشه « ما »

 

بند ها خسته از این وسعت زندانی ما

 

گر چه گفتی که بپرسیم از آینده و حال

 

چه دراز است علی خواب زمستانی ما

 

نیمه شب بسکه علی بود و علی بود وعلی

 

خشک شد طاقت آن چاه بیابانی ما

 

آنچه گفتی و نگفتی اگر از دیده رود

 

به خدا بی تو حباب است مسلمانی ما

 

باز گو معجزه ای یا سخنی زنده شویم

 

تا که پرواز کند شهپر انسانی ما

 

تو که می دانی و می دانی و می دانی باز

 

ز سفر می رسد آن یوسف کنعانی ما

 

شهر رنگین شود از نم نم باران و دعا

 

می رسد نوبت گلزار و زر افشانی ما

 

غزل از شوق « وصالت » به تو زانو زد و گفت

 

به کجا می نگرد مصرع پایانی ما !

 

 

محمد علی رستمی

عاشق سزاوار سوختن است/نیماشاهینی

به عشق تو ای خورشید

عریان شدم

و مراسوزاندی

گویا تو هم میدانی ای معشوق،

عاشق سزاوار سوختن است.

نیماشاهینی

...............

 

دیر زمانیست
که نشئگی یاد تو را
به خاطر نمی آورم
افیون افغان میخواهد و زغال کرمان
شاید این خماریت را چاره کند...

نیماشاهینی

برای دیدن یک گل هنوز فرصت هست /محمدرضا عبدالملکیان

 

هنوز فرصت هست 

برای دیدن یک گل 

هنوز فرصت هست 

هنوز می شود آیینه را تماشا کرد

و خط کشید به روی خطوط نا روشن

هنوز می شود از خانه تا خیابان رفت 

و چشم را به تماشای واقعیت برد

نگاه کن!

هجوم وسوسه ی میدان 

و آرزوی فروش دو پاکت سیگار 

چگونه غربت مردان روستایی را

گره زده است به آغاز بی سرانجامی

 

محمدرضا عبدالملکیان

چه باید گفت با آن کس که می دانی نمی ماند/حسین زحمتکش

تو خواهی رفت، دیگر حرف چندانی نمی ماند

چه باید گفت با آن کس که می دانی نمی ماند؟

 

بمان و فرصت قدری تماشا را مگیر از ما

تو تا آبی بنوشانی به من، جانی نمی ماند

 

برایم قابل درک است اگر چشمت به راهم نیست

برای اهل دریا شوق بارانی نمی ماند

 

همین امروز داغی بر دلم بنشان که در پیری

برای غصه خوردن نیز دندانی نمی ماند

 

اگر دستم به ناحق رفته در زلف تو معذورم

برای دستهای تنگ، ایمانی نمی ماند

 

اگر اینگونه خلقی چنگ خواهد زد به دامانت

به ما وقتی بیفتد دور، دامانی نمی ماند

 

بخوان از چشم های لال من، امروز شعرم را

که فردا از منِ دیوانه، دیوانی نمی ماند

 حسین زحمتکش